İlişkiler Neden Bu Kadar Karmaşık?

Neden tam anlamıyla kendimiz olamıyoruz? Neden kurduğumuz ilişkilerde saklamamız gereken bir tarafımız ya da öyleymiş gibi davranmak zorunda hissettiğimiz zamanlar oluyor? Neden karşılıklı güçlü sağlıklı iletişimler kuramıyoruz? Neden, neden, neden?

Sadece ben mi bu sorunu yaşıyorum gerçekten merak ediyorum. İstemediğim halde bazı yönlerimi bazı insanlardan saklama gereği duyuyorum, bazı şeyler sadece içimden söyleyebiliyorum, karşımdaki insan hiç düşünmeden bana kırıcı onca şey saydırabiliyorken ben içimden geçen hiçbir şeyi söyleyemeden öylece donup kalıyorum resmen kilitleniyorum. Ya da acaba hakkımda ne düşünür diye bazı insanların özellikle yeni tanıştığım insanların yanında tamamen kendim olamıyorum insanlarla arama bir duvar koyma gereği duyuyorum. Böyle oldukça da kendimi gerçekten çok güçsüz hissediyorum ve bundan nefret ediyorum.
Neden bir sorun olduğunda çoğu insanla hatta belki de 1-2 insan dışında oturup insan gibi kalp kırmadan konuşarak halledemiyoruz? Bir gün çok iyi davranan insan nasıl oluyor da başka bir gün sana hiçbir değerin yokmuş gibi umursamaz  davranabiliyor?
Bilmiyorum. Maalesef hiçbirinin cevabını bilmiyorum ve bu durumların hepsinden artık çok yoruldum.